การศึกษาที่บิดเบี้ยว

วันนี้ได้มีโอกาสร่วสมประชุมกับสมาชิกชมรมผู้สูงอายุ กศน. ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ซึ่งสมาชิกส่วนมากเป็นข้าราชการบำนาญ ที่เคยทำงานอยู่ในหน่วยงานของ กศน. ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ จัวหวัดอุบลราชธานี หรือใกล้เคียง ได้พบหลานท่านที่เราเคยร่วมงานตั้งแต่สมัยรับราชการใหม่ๆ ดังนั้นเรื่องที่คุยแลกเปลี่ยนกัน ก็มีสองเรื่องใหญ่ๆ คือ1 เรื่องย้อนอดีตสมัยที่ยังเคยรับราชการ 2 เรื่องปัจจุบัน ซึ่งส่วนมากก็เป็นชีวิตความเป็นอยู่ในปัจจุบัน แล้วที่แปลกคือ ส่วนมาก ไม่คุยถึงเรื่องลูกเลย ส่วนมากจะคุยถึงเรื่องหลาน หรือเหลน ผู้สูงอายุท่านหนึ่งเล่าด็วยความภูมิใจที่ช่วยดูแลหลานตัวน้อยๆ กำลังเรียนอยู่อนุบาล ที่สำคัญคือดูแลทั้งเรื่องความเป็นอยู่ และเรื่องเงินทองส่งเสียเล่าเรียนด้วย ก็แจงออกมาว่า แต่ละเดือนต้องจ่ายเรื่องอะไรบ้าง ค่าใช้จ่ายทั่วๆไป ที่เล่าให้ฟังก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่ที่สะกิดใจคือ ค่าเรียนพิเศษ จนคชต้องตั้งคำถามกลับไปว่า เด็กที่เรียนอนุบาลก็ต้องเรียนพิเศษหรือนี้ คำตอบคือ ถ้าไม่เรียนพิเศษ กลัวจะไปสมัครเรียนต่อชั้น ป. 1 ไมได้ เรื่องนี้ก็เลยคุยกันยาง ถึงการศึกษาในปัจจุบัน ที่มีประเด็นหลายเรื่องเข้ามา เช่น นโยบายเรียนฟรี แต่มีค่าใช้จ่ายมากมาย หนักกว่าสมัยก่อน การเรียนที่เน้นการเรียนพิเศษในโรงเรียนกวดวิชา มากกว่าให้ห้องเรียน ครูที่หันไปเอาดีทางสอนพิเศษกันเป็นจำนวนมาก แต่สุดท้ายก็มาสรุปกันว่า การศึกษาทุกวันนี้ มันเดินไปถูกทางหรือเปล่า และใครเป็นต้นเหตุให้การศึกษามันบิดเบี้ยวไปอย่างนี้ แล้วอนาคตต่อไปมันจะเป็นอย่างไร