- เมื่อวาน (วันอาทิตย์) ได้รับโทรศัพท์จากอาจารย์สุวัฒน์ แจ้งข่าวว่า อาจารย์กระรอกเสียชีวิตแล้ว และจาพระราชทางเพลิงศพ ในวันพฤหัสนี้ ที่จังหวัดระยอง เป็นข่าวที่ช็อคความรู้สึกอย่างมาก เพราะไม่คิดว่า จะได้ยินข่าวเกี่ยวกับอาจารย์กระรอกแบบนี้ เพราะไม่คิดว่า คนอายุยังน้อย จะจากไปเร็วแบบนี้ และไม่ได้ข่าวว่าเจ็บป่วยอะไรหนักมาก่อน รู้แต่ว่าเป็นภูมิแพ้ ก็เป็นเรื่องที่อาจารย์กระรอกเองก็พูดคุยเรื่องนี้อย่างเป็นเรื่องสนุก ไม่จริงจังอะไร และเป็นที่รู้กันว่า เมื่อเวลาไปประชุม อาจรย์กระรอกมักจะเอาของทะเลไปฝาก พี่ๆ และเพื่นฝูง โดยที่ตัวเองกินของทะเลไมได้ โดยเฉพาะตัวเราเอง ที่ชอบกินน้ำพริกกะปิ อาจารย์กระรอกก็จะเอากะปิอย่างดี ของระยองไปฝากประจำ
- ความสูญเสียบุคลากรที่มีคุณค่าต่อวงการการศึกษานอกโรงเรียนโดยเฉพาะในเรื่อง IT ในครั้งนี้ คณะพวกเราชาว IT รีบเผยแพร่ข่าวบอกกันไปทั่วประเทศทันที ทุกคยที่อยู่ในแวดวงนี้ ได้รับโทรศัพท์สอบถามกันว่า รู้เรื่องหรือยัง ทั้งรับและบอกต่อกันไปเรื่อยๆ ในหมู่คนที่รู้จัก จนได้รับแจ้งเรื่องนี้ไม่รู้กี่ครั้ง และตัวเองก็โทรบอกคนที่อยู่ในวงการนี้ด้วย ทำให้ข่าวแพร่ไปอย่างรวดเร็ว
- ขอแสดงความเสียใจ กับครอบครัวของอาจารย์กระรอก และขอไว้อาลัยให้กับ เพื่อน/น้อง ที่เป็นที่รักของทุกคน ไว่ ณ ที่นี้ กับการจากไปตลอดกาลโดยไม่มีวันกลับ เหลือไว้แต่ความทรงจำที่ดี สำหรับพวกเราทุกคน
ได้มีโอกาสไปร่วมพิธีพระราชทานเพลิงศพ อาจารย์คนึงนิตย์ แซ่อั้ง หรืออาจารย์กระรอก เมื่อวันที่ 22 ตุลาคม 2552 ณ วัดลุ่ม จังหวัดระยอง โดยมีเลขาธิการสำนักงาน กศน. มาเป็นประธานในพิธีพระราชทางเพลิงศพ โดยมรข้าราชการ กศน. ทั้งที่ระยอง จากส่วนกลาง และจากจังหวัดต่างๆ รวมทั้งสภาบัน กศน. ภาคต่างๆ มาร่วมงานอย่างมากมาย ได้ความคิดดีๆ ที่เป็นสัจธรรมมากมาย จากการ่วมพิธีครั้งนี้
- อาจารย์กระรอก อายุยังไม่มาก เพียง 41 ปี รับราชการได้ไม่นาน (เริ่มรับราชการปี 35) ตำแหน่งทางการบริหารก็ไม่มี เป็นข้าราชการครูธรรมดา เพิ่งจะได้เป็นครูชำนาญการพิเศษ หรือเมื่อก่อนก็เรียกว่าซี 8 เมื่อปีที่แล้ว แต่ทำไมมีคนรักและนึกถึงมากมาย ทั้งในพ้นที่ ส่วนภูมิภาคต่างๆ และส่วนกลาง มาจากทุกสารทิศ แสดงว่า ต้องมีอะไรดีในตัวแน่นอน
- คนเราเกิดมาก็เท่านี้ ไม่สามารถเอาอะไรไปได้ ต้องทิ้งไว้ทั้งหมด รวมทั้งความดี ความชั่วที่กระทำไว้ด้วย ก็ทิ้งไว้เบื้องหลัง สะท้อนให้คนที่ยังมีชีวิตอยู่ได้คิด ว่าสุดท้ายก็ไม่เหลืออะไร จะทะเลาะกันไปทำไม รบราฆ่าฟันกันทำไม โกงกินกันไปทำไม อิจฉาริษยากันทำไม่ เพราะสุดท้ายก็ไม่เหลืออะไร มีแต่สิ่งดีหรือเลวไว้ให้คนพูดถึงภายหลัง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น